تفسیر سوره حمد در روز زمین

پروردگارا! اگر هنوز آن بالاها حضور داری و صدای این شش هفت میلیارد انسان را از بین باقی جانوران روی زمین تمیز می دهی، بیا و بالاغیرتاً دستی بالا بزن. ما بندگانی هستیم که حس بالا زدن دست که سهل است، حوصله گرداندن چشم را هم نداریم ولی سینه هایمان مالامال از ایمانی پاک و

انتروپی

دلم برایت تنگ می شود و گمانم به همین خاطر است که وقتی دوباره می بینمت، این اندازه شاد می شوم. بال در می آورم. از آن «خود»ی که با هیچکس نمی توانم ازش حرف بزنم برایت می گویم و سرش را به شانه ات می گذارم. خودت هم خوب می دانی که هرگز بابت

بادبادک

زوال مثل سقوط فرآیندی دیجیتال نیست. ناگهانی اتفاق نمی افتد. اولش اوضاع کاملاً خوب است. مثل نمودار یک تابع در نقطه اکسترمم. آدم می پندارد جایش آن بالاها محکم است. کیف می کند و خشتک «بودن» ش را به سرسره رویاها می مالد و دستش که برسد حسب شخصیت و آموخته ها و نیازهایش، گنده